Po wieży w Pizie jest bez wątpienia najłatwiej rozpoznawalną wieżą w Toskanii, a nawet w całych Włoszech.

Został nazwany na cześć Giovanniego di Balduccio, nazywanego „il Mangia” lub „Mangiaguadagni” ze względu na połączenie obżarstwa i skąpstwa. Dzwonił godzinami w dzwonnicy, a jego podobizny w drewnie i kamieniu zastępowały go w roli dzwonnika przez wieki po jego śmierci.

Wieża rozpoczęła się w 1325 r. i zakończyła w 1348 r., tuż przed przybyciem Czarnej Śmierci. Ma 87 metrów wysokości (102 z piorunochronem). Wieżę zaprojektowali Francesco i Muccio di Rinaldo, artyści z Arezzo, którzy powierzyli jej budowę Mastro Agostino di Giovanni. Cała wieża jest w cotto - toskańskiej czerwonej cegle - z wyjątkiem szczytu u góry, wykonanego z białego marmuru z trawertynu. Ten wydłużony grzebień został najwyraźniej zaprojektowany przez wielkiego szwagra z Lippo Memmi, Simone Martini. Zegar został dodany w 1360 roku przez Bartolomeo Guidi. Tarcza zegara została namalowana w 1428 r., Aw 1776 r. W kamieniu, ozdobiona freskiem, który został przykryty. Te dwa ostatnie elementy zniknęły wraz z renowacją dokonaną na początku XX wieku.

Campana maggiore pochodzi z 1666 r., trzeci zastępca po oryginale z 1348 r. i nieudany z 1634 r. Waży 6,76 tony i ze względu na swoją masę został zainstalowany nad dzwonnicą, gdzie jest teraz. Nawet ta przetopiona wersja nie została wykonana perfekcyjnie, więc aby poprawić jej dźwięk, usunięto niewielką sekcję. Nawet dzisiaj jego dźwięk zmienia się w zależności od miejsca uderzenia batacchio - klapy. Dzwoniony ręcznie tylko w dniu Palio, jego szczególny dźwięk kojarzy sieneńczykom z bliskością festiwalu.